Als stadsbestuur streven we naar een inclusieve samenleving. Iedereen mee: daar streven we naar. We beseffen dat dat niet voor iedereen even gemakkelijk is. Dat is bijvoorbeeld zo voor personen met een handicap, personen in armoede, personen die niet mee zijn met de digitale evolutie, personen die onze taal niet machtig zijn… Sommigen behoren helaas tot meerdere groepen tegelijk.

We hebben als gemeenschap een rol te spelen om de zwakkeren in de samenleving niet in de steek te laten. Als stad doen we grote inspanningen om hen maximaal te laten deelnemen aan het maatschappelijk leven. Denk maar aan Digipunt of Taalbubbels.

Voor personen die het minder breed hebben heeft de stad in de eerste plaats het OCMW. Mensen kunnen er met allerlei hulpvragen terecht, hetzij financiële steun, hetzij andere steun. Daarnaast onderneemt de stad ook diverse andere initiatieven, zoals uitgebreide sociale activiteiten in samenwerking met lokale sociale actoren (bv. woonbegeleiding, schuldhulpverlening, arbeidsmarktbegeleiding etc.).

Daarbovenop doet de stad nog diverse andere inspanningen voor personen in armoede. De UiTPAS is daar al sinds 10 jaar een voorbeeld van. De Denderregio was in 2012 pionier in het opstarten van de UiTPAS. Het systeem is eenvoudig: iedereen kan deze vrijetijdspas krijgen, ongeacht hoe hoog het inkomen. Iedereen kan punten sparen met die UiTPAS, maar voor betalende activiteiten kunnen mensen in armoede een verlaagd tarief krijgen. Dat is €1,5 voor een activiteit van een halve dag, €3 voor een activiteit van een hele dag, ongeacht het werkelijk tarief. Het verschil tussen die bijdrage van een persoon in armoede en het werkelijk tarief wordt voor de helft bijgepast door de organisator van het evenement en voor de helft door de stad.

Het systeem van de UiTPAS is goed. Er is echter een probleem: de tarieven houden geen rekening met de werkelijke kosten en zijn sinds het ontstaan van de UiTPAS in 2012 ongewijzigd gebleven. Wat mij betreft, ondergraaft dit het draagvlak voor het systeem zelf. Het leven wordt immers altijd wat duurder. Prijzen passen zich ten gevolge van inflatie aan en door het bestaan van de automatische loonindexering, stijgen onze lonen mee. Ook de uitkeringen.

De gezondheidsindex – de index die gebruikt wordt om na te gaan wanneer de inflatie dermate is toegenomen dat de lonen moeten aangepast worden – is sinds 2012 met 35% gestegen. Als we kijken naar het leefloon, is dat sinds 2012 gestegen met maar liefst 55%. Het verschil tussen 35% voor mensen die een loon trekken en 55% voor mensen die een uitkering trekken, is te verklaren door het beleid van de federale regering die de welvaartsenveloppe gebruikt om de uitkeringen op regelmatige basis verder te verhogen.

De uitkeringen zijn dus met meer dan de helft gestegen. De tarieven voor de UiTPAS zijn echter ongewijzigd gebleven. De kosten voor organisatoren van sport, evenementen en andere vrijetijdsbestedingen zijn echter wél blijven stijgen. Hun solidariteitsbijdrage is doorheen de jaren dus ook alsmaar gestegen, net als die van de stad. Dat zorgt ervoor dat het draagvlak voor het blijven gebruiken van de UiTPAS bij aanbieders smelt als sneeuw voor de zon.

We staan bijgevolg voor de keuze: halsstarrig vasthouden aan verouderde tarieven, waardoor op middellange termijn geen aanbieders nog zullen willen participeren in de UiTPAS of de prijzen van de UiTPAS aanpassen aan de huidige levensduurte. De eerste optie getuigt wat mij betreft van een nefaste kortetermijnvisie.

Bij de laatste prijsaanpassing van Aquatopia hebben we bijgevolg gekozen voor de tweede optie. Waar we vroeger €1,50 voor een sportbeurt hanteerden en €3 voor het recreatief gedeelte, zullen we voortaan €2,5 vragen voor een sportbeurt en €7,5 voor het recreatief gedeelte. Daarmee betalen mensen in armoede eenzelfde tarief als kinderen jonger dan 12 jaar of personen met een handicap. Bovendien vind ik het zeer logisch dat we de tarieven voor sport laag houden: het is van belang dat iedereen de kans krijgt om te sporten. Daar mag de maatschappij gerust in bijdragen. Voor ontspanningsdoeleinden, zoals het recreatieve gedeelte, lijkt mij dat echter niet aangewezen.

Gelet op het feit dat de werkelijke kost om te zwemmen in Aquatopia op €12 ligt, krijgen mensen in armoede nog steeds een mooie korting. We blijven dus inzetten op een inclusieve samenleving. We doen dat echter op een manier dat de solidariteit niet te ver doorslaat. Ook voor mensen die werken wordt het leven duurder. Zij moeten de eindjes óók aan elkaar kunnen blijven knopen. Zij zijn de rots waarop onze sociale zekerheid – het vangnet voor wie het even moeilijk heeft – is gebouwd. Die mensen moeten we koesteren, niet verstikken.